Stół Ravenclawu

Ailith Ingart

Wyciągnęła rękę i wzięła list od Lucy, nie kłopocząc się, by spojrzeć w jej kierunku. Rozłożyła go przed sobą, kładąc bezczelnie na talerzu i przeczytała parę razy, mnąc róg kartki. Milczała, oddychając miarowo w dziwnym rytmie, przywodzącym na myśl płytkie oddechy wilka wyczuwającego zagrożenie.
Potarła skroń w namyśle i oddała list dziewczynie, złożywszy kartkę na czworo.
Z jej nieodgadnionego wyrazu twarzy niewiele dało się odczytać. Z resztą - kto by próbował?

Lucy D. Vivian · Gość

- Nie - zwróciła się do Namraela, próbując bezskutecznie zamaskować panikę - To znaczy, że jak nie pokażemy mu się w trakcie tej przerwy zimowej, to nie będzie takiego miejsca na Ziemi, w którym moglibyśmy się przed nim schować.
Nerwowo przebierała palcami, po czym odezwała się do Amelii:
- To taki... hmm, oględny sposób myślenia. Tata z wujkiem pracowali dla różnych ludzi i wyrobili sobie swoisty... ehem, prestiż.

Ian Murray

"Widać nie zasłużyłem na odpowiedź" - przemknęło przez myśl Ianowi. Zabrał tosta ze srebrnego półmiska i wstał od stołu, przełykając kęsy grzanki.

Amelia Hammett

- Prestiż - powtórzyła głucho. - Zastraszając czy mordując? - Zasłoniła usta dłonią. Wyrwało jej się. Niepwnie zerknęła na dziwną trójkę 'znajomych'.

Namrael Vivian

"Swoisty to doskonałe śłowo w tym kontekście, siostrzyczko. Chyba pójdę przemyśleć tę sprawę do swojego pokoju."

Lucy D. Vivian · Gość

Popatrzyła na Amelię.
- "Stara firma. Przeszkód usuwanie, kłopotów niwelowanie, zbędnych członków odcinanie i usługi dentystyczne" - odetchnęła - No, mniej więcej tym się zajmują.
Zerknęła na Namraela.
- Tylko wróć.

Ailith Ingart

Spokojnie uśmiechnęła się do Amelii spod rudej grzywki przysłaniającej jej oczy. Błysnęły białe zęby, okalane przez koralowe usta dziewczyny.

Amelia Hammett

Przełknęła ślinę widząc uśmiech Ailith. Ten uśmiech był chyba w tej chwili bardziej przerażający niż gdyby błysnęła jej ostrzem przed nosem.
- Aha, to przepraszam - wyszeptała, szukając jakiegoś wsparcia u Sheeny.

Sheena Sargeant

Co za potwora, podszywającego się pod człowieka, jako swojego ojca muszą mieć? zastanowiła się, czując gęsia skórkę na plecach.
- Może ja też pójdę, miałam napisać ten list... No i skończyłam jeść - odezwała się po chwili namysłu.

Namrael Vivian

Podniósł się, jakby fakt, że Sheena odchodzi ostatecznie utwierdził go w przekonaniu, że on też powinien sobie pójść. "Więc do zobaczenia... za jakiś czas." powiedział. Poklepał po plecach Lucy, uśmiechnał się nietęgo do Sheeny i Ailith i odszedł szybkim krokiem.

//niedługo wracam. Oby.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy spuściła wzrok.
- Tak, oczywiście. Możecie iść. To logiczne. Każdy by poszedł - wbiła spojrzenie, pełne uporu w stół. Jakby coś właśnie szyderczo śmiało się w jej głowie.

Amelia Hammett

- Poczekaj, pójdę z tobą! - Amelia poderwała się z miejsca. Nie miała zamiaru zostać ponownie z tą dziewczyną sam na sam. Jednak widząc jej smutną minę zawachała się. - albo wiesz co, dojdę za chwilę. Mam ochotę na tosta.

Sheena Sargeant

- Robi się późno - przybrała pogodny i ciepły ton głosu. - Chyba jeszcze trochę pożyjecie, widzimy się w Pokoju Wspólnym, Lucy. - Uśmiechnęła się, w jej mniemaniu, przepraszająco i jednocześnie pokrzepiająco do małej koleżanki i wstałą od stołu. Poszła do sowiarni.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy popatrzyła na stół. Nieograniczona kumulacja magii, jak to mówili. Każdy w rodzinie mugoli to przeżywał. Po pewnym czasie.
Szklanka obok niej pękła z satysfakcjonującym trzaskiem, śląc na wszystkie strony kawałki poszarpanego szkła. Po skaleczonym policzku Lolity spływała jedna, pojedyncza i absolutnie ludzka łza, łza istoty, której odmówiono przecież człowieczeństwa.

Amelia Hammett

Amelia delikatnie otarła łzę i położyła dziewczyncę dłoń na ramieniu. Nie do końca wiedziałą co powiedzieć. Jak pocieszyć taką dziwną istotkę?