Stół Ravenclawu

Ailith Ingart

Normalna "kuzynka" przytuliłaby Lucy. Otarła by łzę, powiedziała ciepłe słowo, opatrzyła policzek, zaprowadziła do łóżeczka i opowiedziała bajkę na dobranoc. Widać, Ailith nieco odbiegała od klasycznego obrazu dobrej siostry.
Wyprostowała się i spojrzała na "Lolitę", na pozór obojętnie, ale czujna persona mogłaby odczytać w tym spojrzeniu całą gamę emocji, jawiących się niby kolorowa tęcza.

Rudowłosa mrugnęła szybko, odwracając wzrok i ponownie tego dnia wygładziła swoją ciemną spódnicę.

Lucy D. Vivian · Gość

Ramiona Lolity zadrżały, wzdrygnęła się pod nagłym dotykiem. Prawie, jakby ktoś próbował ją zaatakować. Oddycha ciężko.
- Wszystko będzie dobrze - powiedziała bardziej do siebie, niż do otoczenia.

Amelia Hammett

- Hej, mała, nie płacz - powiedziała łagodnie. Miała ochotę przytulić ją, bo chyba po raz pierwszy wydała jej się bezbronną jedenastolatką. Nie była jednak pewna reakcji, więc tylko wykonała delikatny, zapraszający do tego gest. I czekała.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy zadrżała jeszcze bardziej. Prawdopodobnie, gdyby teraz zobaczył ją jej rodzic, byłby więcej niż niezadowolony. Ale nie widział.
Więc po prostu się przytuliła. W milczeniu, już bez łez czy skargi. Jej oczy -- po raz pierwszy od długiego czasu, miały barwę ciemnego granatu.

Ailith Ingart

Ponownie spojrzała na Lucy, teraz wtuloną w ramiona Amelii. Z wyraźną dezaprobatą, sznurując usta w wąską, bladą kreskę.

Amelia Hammett

Mocno przytuliła dziewczynkę. Gładziła ją po włosach i delikatnie kołysala. Taki maluch potrzebował właśnie czegoś takiego, a nie ciągłych rozmów o krwi.
Uśmiechnęła się niepewnie do Ailith i zerknęła na tulącą się do jej piersi płowołosą.
- Już dobrze? - zapytała ciepło.

Lucy D. Vivian · Gość

Pokiwała głową. Przetarła lekko krwawiący policzek. Dziwne, szkło zagłębiło się naprawdę mocno, a mimo to, spłynęła może jedna, malutka kropelka? Nawet nie.
Odsunęła się z westchnieniem, spojrzała na Ailith.
- Nie mam miękkiego serca - mruknęła. Jedno z jej oczu znowu przybrało barwę chłodnego błękitu.

Ailith Ingart

Ailith wstała i przybrała postawę osoby bogatej w życiowe doświadczenia, która zaraz będzie prawiła morały młodej, niewinnej podopiecznej. Ale nic nie powiedziała. Widząc niepewny uśmiech Amelii, odetchnęła głęboko i odwróciła głowę gdzieś w bok. Zrezygnowała.
- Wiem, że nie masz - odparła cicho. - To było... ludzkie. Nie przejmuj się.

Amelia Hammett

Wypuściła z objęć panienkę Vivian i delikatnie się uśmiechnęła.
Chce, czy nie i tak gdzieś tam jeden kawałek dalej jest dziecięcym, miękkim serduchem, pomyślała.
Chwyciła stojącą obok szklankę i upiła z niej spory łyk.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy z nostalgią skubnęła trochę pasztetu. Szczur zaczął odzyskiwać przytomność.
- Przestań marudzić, przynajmniej nie straciłeś oka, jak ostatnio - warknęła do niego - Zjesz coś? Nie? Aaa, choroba lokomocyjna. No nie mów. Zawsze jakoś przeżywałeś.

Ailith Ingart

Stała chwilę ze spuszczonymi rękoma. Nie wiedziała, co z nimi zrobić, więc skrzyżowała je na piersiach. Postawa obronna - tak najłatwiej.

Amelia Hammett

Zapanowła dość dziwna atmosfera. Chwile normalności minęły, wszystko wróciło na swoje miejsce. Czyli wiało chłodem od obu panien. Znów zaczęła czuć się dziwnie nieswojo.

Lucy D. Vivian · Gość

- Generalnie trzeba zebrać towarzystwo z powrotem - złapała szczura za ogon - Islington, znajdź Namraela i Sheenę i sprowadź ich do nas. Proszę.
Pocałowała szczura w łepek i wypuściła. Pobiegł.

Ailith Ingart

Od Ailith nie wiało chłodem. Nie wiało niczym metaforycznym, gdyż nie powodowała cyrkulacji powietrza. Z bliska pachniała trochę jak truskawki, to wszystko.
Przeczesała włosy niedbałym gestem, bezskutecznie poprawiając pasma opadające na stalowoszare oczy i wzruszyła ramionami.

Sala stawała się coraz bardziej wyludniona, możliwe że ze względu na porę. Iluzoryczne niebo ściemniało już jakiś czas temu, ukazując gwieździste niebo, praktycznie bezchmurne, zapowiadające zimną noc.

Amelia Hammett

Dziewczyna wstała i zwróciła się do dziewczyn.
- Wiecie, chyba już pójdę. W końcu trzeba wcześnie wstać. - Próbowała mówić pogodnie, ale jakoś jej nie wyszło. Uśmiechnęła się więc. - Do jutra.