Pomarańczarnia

Matthew Gainsborough

Nie przerwał czytania, zignorowawszy komentarz dotyczący haczyka.
- Musiałem bronić mojej tajemniczości - odparł spokojnie, zupełnie jakby wcale sobie nie żartował - Pewna osoba chciała narysować mój portret pamięciowy i sprzedać tajnym służbom - dodał ciszej, rozglądając się konspiracyjnie znad książki.
Obrona była jak najbardziej konieczna...!

Crystal Sanders

Nie odwróciła spojrzenia, tylko przechyliła lekko głowę:
-Trzeba przyznać, że obrona mimo wszystko była całkiem skuteczna. Te tajne służby najprawdopodobniej chciały by posiadać takiego agenta, który nigdy nie pozwoliłby się zaskoczyć.
Musiała przyznać, że Zielonooki potrafi ją rozśmieszyć. Miała wrażenie, że zaczyna go lubić.
-No już nie narażam Cię dłużej na pogryzienie lub inne uszkodzenia ciała, bo coś mi mówi, że powinnam sobie zafundować wycieczkę do Wielkiej Sali w poszukiwaniu czegoś do zjedzenia. Jeżeli również jesteś głodny możesz mi towarzyszyć, obiecuję zachować odpowiednią odległość.
Znów posłała mu uśmiech i zaczęła zbierać swoje rzeczy...

Matthew Gainsborough

Wielka Sala.
Cóż. Ze wszystkich zaproponowanych miejsc, tylko na to jedno zgodziłby się zawsze i o każdej porze. Kiedy on ostatnio coś jadł? Na śniadanie...?
Zatrzasnął ksiażkę.
- Umowa stoi. O ile wcześniej się zdemaskujesz, agentko - wstał i odgarnął włosy z oczu. No tak. Trzeba się słuchać mamusi.

Crystal Sanders

Przerzuciła torbę przez ramię i znów skrzyżowała ręce:
-To właściwie może być dość ryzykowne...-mruknęła udając, że się zastanawia.
Spojrzała na niego spod wpół przymkniętych powiek:
-No ewentualnie mogę się na to zgodzić... Crystal Sanders.-podeszła i podała chłopakowi rękę.
-Mogę poznać teraz tożsamość, pana Tajemniczego?

Matthew Gainsborough

Tajemniczy jegomość uścisnął podaną dłoń.
- Matthew Gainsborough, do usług - przedstawił się, skłaniając lekko głowę - To jak z tą salą...? - podszedł do drzwi i spojrzał wyczekująco na Crystal.
Nie ulegało wątpliwości, co stanowiło dla niego w tej chwili sprawę priorytetową.

Crystal Sanders

-Tak chodźmy już, bo umieram z głodu.
Roześmiała się i razem z Krukonem wyszli z pomieszczenia.