Dziedziniec

Corinne Hawkins

- Przyjechał i ma się dobrze - powiedziała z uśmiechem. - Jest tak samo wesolutki i kochany jak zawsze.
Brakowało jej tej małej, musiała przyznać.

Perpetua Scout

Perpetua natomiast nabrała pewności siebie i poczuła, że umie wydobywać z siebie inny dźwięk niż... wzdychanie.
- I tak samo nieznośny - dodała, ciągle się uśmiechając.

Aisling Biteford

- To dobrze - mruknęła, zeskakując z parapetu.
Co za ruchliwe, piskliwe dziecko! Przynajmniej dzisiaj.
- Mam taka ładną sukienkę... - jęknęła, wykręcając przed dziewczętami piruetuy.

Corinne Hawkins

- Jest śliczna, Iskiereczko. A co się stało z mundurkiem? Porzuciłaś go?

Perpetua zamyśliła się, uśmiechając się lekko.

[Peppy wróci za 10 minut Very Happy

]

Aisling Biteford

- Cori, ty mi nie wierzysz, ja nie zmyślam! - zaprotestowała, przestając się kręcić. Poprawiła spódnicę od mundurka. - Jest taka śliczna, długa, taka granatowa... i ma delikatne falbanki... i dostałam ją od... - Ugryzła się w język. Mocno. Bardzo, strasznie, boleśnie! - Afffllaa! - jęknęła, siadając na ziemi.
[idę się myć, ale jeszcze wrócę!]

Corinne Hawkins

Usiadła obok Iskiereczki.
- Oczywiście, że ci wierzę. Dlaczego miałabyś mnie okłamywać?

[Isie, czekamy Smile

]

Perpetua Scout

A ona nadal uśmiechała się jak głupia, przytakując Iskierce, na koniec roześmiała się radośnie. Jak głupia. Opamiętując się - potrząsnęła głową i spojrzała na towarzyszki trzeźwiej.

Aisling Biteford

- Nie wiem - powiedziała cicho, rzucając krótkie spojrzenie Perpetule.
Wstała szybko i podeszła do parapetu.
- Ojej...
Wstała za szybko, za szybko podeszła do parapetu. Za szybko, bo zakręciło jej się w głowie.
Słabo mi.
Złapała się parapetu. Spuściła głowę, tak jak uczyła ją ciocia Tessie. Ciocia Tessie uczyła ją różnych dziwnych rzeczy.

Corinne Hawkins

Podeszła do Aisling i pomogła jej złapać równowagę.
- Chyba jesteś zmęczona.

Aisling Biteford

Słuszne spostrzeżenie.
Brak pożywienia, brak snu, nadmiar wrażeń, koziołki, fikołki, piruety...
- Trochę. - Podniosła głowę i uśmiechnęła się przepraszająco. - Fajnie mi z wami - dodała cicho, ale tak, żeby usłyszały. - W ogóle jesteście fajne, fajniejsze niż kotki i duzi, śmieszni... - zawahała się. - Ludzie. Fauntley też jest duży, ale on jest normalny i nieśmieszny, prawda?

Corinne Hawkins

- Nie, Fauntley nie jest śmieszny. Jest bardzo miły i się o nas troszczy. Nam też fajnie z tobą Iskierko. Czemu nie było cię tak długo?

Perpetua Scout

Chyba jesteś zmęczona. Zaszumiała jej w głowie przez chwilę, więc dopiero po chwili zdała sobie sprawę, że Iskiereczka zadała jakieś pytanie. Chyba jesteś zmęczona. Coś jej się... przypomniało. Fioletowa sukienka, wielkie guziki czarnego płaszcza i ten piskliwy krzyk.
Ponownie patrzyła gdzieś nieobecnie. I ponownie potrząsnęła głową.
- Ależ, drogie pani, Fauntley jest śmieszny. - Postarała się uśmiechnąć. - Na swój sposób - dodała ciszej.

Aisling Biteford

- Czemu nie było mnie tak długo? - powtórzyła za Corinne. - Bo... mnie nie było, skąd wiesz, że mnie nie było, nieważne, trudno. - Wzruszyła ramionami. - Fauntley nie jest śmieszny sam z siebie, kiedy chce - to jest, ale nie tak po prostu. Nie tak jak... niektórzy. - Uśmiechnęła się z zakłopotaniem.

Perpetua Scout

- Było tu strasznie pusto, Isie - kontynuowała temat. - Wielu osób nie było. Można się było wręcz o tę pustkę potknąć. I o ciszę. Piękną ciszę - dodała z uśmiechem.

Aisling Biteford

- Nie wiem, co się stało wielu ludziom - prychnęła niezadowolona.
Nagle przestała się uśmiechać. Jakieś wspomnienie?
- Leah też nie było?