Dziedziniec

Mischa Trachtenberg

- Piękno wewnętrzne a uroda to dwie rożne sprawy. Chodzi mi o to, że umierający ptak jest tak samo piękny jak świeżo narodzone piksle. Ludzie nie potrafią być tak piękni jak rośliny czy zwierzęta.

Perpetua Scout

- Piękno jest pojęciem względnym - zakończyła, wstając.
Rzuciła jeszcze jakieś "dobranoc" i już jej nie było.

Mischa Trachtenberg

- Ludzie są piękii dopiero wtedy gdy, są naprawdę szczęśliwi i robią to co kochają. - Dodała do siebie. I popatrzyła w gwiazdy. Posiedziała jeszcze chwile. I później zniknęła.

Perpetua Scout

Gdy chmura w kształcie okularów bez szkieł minęła Hogwart szerokim łukiem, na dziedziniec wyszła pewna mało urodziwa Ślizgonka. Rzuciła raczej nie subtelnie torbą o ścianę - pod parapetem, więc wydać się mogło, że za chwilę usiądzie na nim. Ona jednak dołączyła do poturbowanej. Westchnęła, jak to miała w zwyczaju robić, i zerknęła ukradkiem... może na szarobłękitne niebo, a może na wędrujące obłoki. Najprawdopodobniej nie chciała ich płoszyć. Początkowo przymknęła oczy, chwilę później były już zamknięte. I trwała tak skulona, oparta plecami o zimną ścianę, wystawiona na zbrodnicze działanie delikatnego wiatru, który założył sojusz z kasztanowymi kosmykami. A wpadały one bezczelnie na jej twarz - łaskocząc uparcie i natrętnie, jednak postanowiła nie zwracać na nie uwagi.

Corinne Hawkins

W bibliotece przeszkadzałaby innym. Na korytarzu było tak... pusto. A na dziedzińcu zawsze udawało jej się pozbierać myśli.
Nie tym razem?
Nie zauważyła Perpetuy. Usiadła pod ścianą pod parapetem po drugiej stronie i ukryła twarz w dłoniach. Ślizgonka mogła usłyszeć cichy szloch.

Perpetua Scout

Zazwyczaj, gdy widzi się płaczącą przyjaciółkę, biegnie się jej odruchowo na pomoc. Nawet gdy nie wie się, o co chodzi. Nawet, gdy będzie się przeszkadzać. I nawet, gdy nie umie się pocieszać.
Perpetua też miała takie... odruchy. Problem leży w tym, że siedziała pod parapetem. Logicznym więc wyda się fakt uderzenia w niego z całej siły - na szczęście Peppy miała jej mało. Jednak wystarczająco dużo, by zabolało.
Nigdy nie przeklinała, więc nie zrobiła tego i tym razem. Zacisnęła zęby, zmrużyła powieki i na ślepo schyliła się po torbę.
Moment później stała już nad Corinne. Nie chcąc rozmawiać z nią z takiej pozycji - przykucnęła. Zakręciło jej się w głowie. Po chwili jednak siedziała już po turecku, doskonale udając, że nie słyszy dzwonów.
- Co się dzieje, panno Hawkins?
Świdrowała ją paciorkowatymi oczami. Troskliwie.

Corinne Hawkins

Corinne spojrzała na Ślizgonką spod włosów, które opadły jej na zaczerwienioną twarz. Bez słowa podała jej pomięty kawałek pergaminu, jakby to wszystko wyjaśniało. Bo wyjaśniało, swoją drogą.

Perpetua Scout

Mimo, że zamrugała parę razy, musiała zmrużyć oczy. Dopiero wtedy była wstanie odczytać treść listu. A zrobiła to szybko i oględnie. Powstrzymała się od dramatycznego wzdychania. Spojrzała na Corinne z bezsilnością w oczach. Na tą tak kruchą istotę, która właśnie płakała po śmierci dziadka. A reszty treści listu nie rozumiała.
- Cori - wyjąkała, by następnie, po chwili wahania, objąć ją ramionami. Dziwnie sztywno i nienaturalnie. - Nie będę ci mówić, że wszystko będzie dobrze - szeptała szybko, prawie bezgłośnie towarzyszce do ucha. - Płacz, płacz sobie, dziecinko.

Corinne Hawkins

Przytuliła się do Perpetuy.
- Wiesz, co to znaczy, Peppy? - spytała cicho, przez łzy. - Wiesz co oznacza to, że on umarł?

Perpetua Scout

- Nie, wytłumacz mi - szepnęła.
Zazwyczaj gdy jedna tragedia rozlewa się na dwie osoby, w tej pierwszej pozostaje jej mniej. Chociażby o.. jakiś mało istotny fragment. To podobno pomaga. Perpetua znała tylko teorię, praktyki nigdy nie stosowała. Aczkolwiek osoby jej bliskie nigdy nie powinny płakać... A Corinne płakała. Więc dziewczyna uznała ten moment za dobry na... wykonanie doświadczenia.

Corinne Hawkins

Otarła rękawem łzy. Uspokoiła się tylko trochę, dalej była roztrzęsiona.
- To znaczy - powiedziała powoli. - To znaczy, że teraz będziemy mieszkać u osoby, która skrzywdziła mnie bardziej niż ktokolwiek na świecie. Osoby, która mnie upokarzała, nie szanowała mnie... - Głos jej się załamał, a po twarzy znowu zaczęły płynąc łzy. - Osoby, która wyrządziła mi największą krzywdę, jaką mogła wyrządzić...
Zaczęła się powtarzać. Histerycznie dość.

Perpetua Scout

Może zrozumiała, a może nie. Wczołgała się niezdarnie pod parapet i przytuliła koleżankę mocniej. By przestała dygotać.
- Płacz, płacz sobie, dziecinko - powtórzyła, zdając sobie sprawę, że... Siedzą dwie, przytulone do siebie. W wszechobecnej ciszy i ciemności.

Corinne Hawkins

- Wiesz, że to koniec, Peppy? - szepnęła. - Koniec, koniec, koniec... - powtarzała jak w transie. - To będzie pierdolone piekło. Już nic nie będzie tak jak wcześniej.
Zamknęła oczy i przytuliła się do przyjaciółki.

Fauntley Prentice

Wyszedł spokojnie na dziedziniec, trochę jakby z ulgą. I rękami w kieszeni, naturalnie.
Dziewczyny zauważył i chciał do nich zawolać coś w miarę pogodnego, ale zdołał tylko otworzyć usta - bo potem jakoś tak... zamarł?
Corinne była zapłakana. A on stał jak idiota na dziedzincu i nie wiedział, czy ma podejść, pomimo tego, że nie umie pocieszać, czy sobie po prostu pójść, zostawiając wszystko w rękach Perpetui?
Spojrzał na Ślizgonkę, jakby oczekiwał odpowiedzi na niezadane pytanie.

[czyżbym sie pchała tam, gdzie nie trzeba? ;>]

Perpetua Scout

Corinne była zimna, zapłakana i dygotała. Nie mogły tu zostać dłużej. Z drugiej strony... Gdzie miały iść? Fauntley'owi skinęła tylko głową. By jej pomógł.
A ona tymczasem wstała, sugerując to także towarzyszce.
- Uważaj na parapet - poleciła, starając uśmiechnąć sie pocieszająco. Chwyciła ją za ręce i podciągnęła do góry.

[już się przyzwyczaiłyśmy, kochana ;>]