Dziedziniec

Corinne Hawkins

Poczuła, że jest podciągana do góry. Wstała, chwiejąc się. Próbowała spojrzeć na Peppy z wdzięcznością, ale nie bardzo jej wyszło. I nie powstrzymało łez.
- Pierdolone piekło - powtórzyła szeptem.

Fauntley Prentice

Jakoś tak niezdecydowanie podszedł do nich. Wyjął ręcę z kieszeni, wykonał dziwny ruch, a potem sporotem włożył je do kieszeni. Zaraz jednak je wyjął i zaczął nerwowo wyłamywać palce.
Czuł się chyba... zagubiony?

Perpetua Scout

- Idziemy do Wielkiej Sali - rzuciła w kierunku Fauntley'a, choć ciągle patrzyła na Corinne. Przytuliła ją raz jeszcze. Krótko, ale mniej sztywno. - Gorąca herbata dobrze ci zrobi - wyszeptała jej do ucha. Potem chwyciła za rękę. Mocno. Swoją kościstą dłonią.
W takich momentach zawsze udawała opanowaną. Pewną swojego postępowania. Zawsze ktoś musi wiedzieć, co robić. To podbudowuje. Inni mu się podporządkowują.
Pociągnęła ją delikatnie za dłoń.
- Chodźmy - powtórzyła powoli.
Spojrzała na Fauntley'a z prośbą w oczach. Nie zostawiaj mnie z nią tak.
Że udawała, że wie to nie znaczy, że wiedziała.

Fauntley Prentice

Skinął odruchowo głową w odpowiedzi. Może i był beznadziejny w kontaktach między ludzkich, ale teraz, dziwnym trafem, zrozumiał.
Albo wydawało mu się, zrozumiał.
Ruszył pierwszy w stronę wejścia do zamku, starając się odnaleźć w tej dziwnej i nietypowej dla niego sytuacji.
I starał sie już nie zdradzać ze swoim zagubieniem, bo to przecież nie on potrzebuje teraz wsparcia.

Perpetua Scout

Dziedziniec. Błękitnoszare niebo. Lekki wietrzyk. I Perpetua, która postanowiła i dziś posiedzieć pod parapetem.
I tak niedbale rozłożona - z podkulonymi nogami, objętymi ramionami - zmrużyła oczy i podziwiała jakże ciekawą wędrówkę obłoków.
Na wpół zamyślona, mająca nadzieję, że nikt w tym dumaniu jej nie przeszkodzi.

Ailith Ingart

Wypadła na Dziedziniec, drżącymi dłońmi odgarniając rude włosy z twarzy. Do tej pory nie tykała papierosów, ale kiedy stanęła pod jednym z kamiennych filarów nabrała wyjątkowej ochoty, żeby zapalić. Coś w środku podpowiadało jej, że w takim momencie wypada właśnie zapalić.
Westchnęła głucho i spojrzała w niebo, bardzo wymownie.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy wyszła za Ailith, splatając paluszki z tyłu. Zmarszczyła nos, także popatrzyła w niebo, ale z mniejszym zainteresowaniem. Podrapała się w ucho, przyjrzała się długim paznokciom.
- Ależ maślak - skomentowała, nie do końca wiadomo co - Pasztet z maślakami.

Ailith Ingart

Kucnęła, oparłszy plecy o powierzchnię kolumny. Nie odrywała spojrzenia szarych oczu od nieba.
- Max mu teraz zrobi wykład – mruknęła cicho i zmięła w ustach wyjątkowo brzydkie przekleństwo.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy pokiwała głową z zadowoleniem.
- Niech zrobi. Przynajmniej pokazuje, że mu zależy - skomentowała z oślizłą pewnością siebie. Osobiście czuła do Terry'ego wewnętrzną odrazę, już od początku.

Ailith Ingart

Potarła wnętrze dłoni i skrzywiła się leciutko, na moment.
- Zależy, zależy - syknęła z drwiną w głosie. – Zależy mu wtedy, kiedy nie trzeba.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy skrzyżowała ramiona i wbiła wzrok w podłogę.
- Bzdury tam, panno Ingart. Namrael prawie w ogóle tego nie pokazuje, a i tak o tym wiem. To styl bycia. Wiesz, że jest zły o pana Murraya. Bardzo - pociągnęła nosem, węsząc w powietrzu, jakby wyczuła nieprzyjemny zapach - Wujek też był.

Ailith Ingart

Wymamrotała głuche "Wiem" i, dla odmiany, wbiła wzrok w ziemię pod swoimi stopami, zaciskając drobne usteczka w wąską, bladą kreskę. Włosy znowu opadły jej na twarz.

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy poklepała ją po ramieniu, lekko, samymi palcami. Odchrząknęła.
- Oj, Ailith. Przecież ten tutaj naprawdę nie jest przystojny. Chyba, że Ci się podoba. Podoba ci się? - Lucy skakała od zdania do zdania, od słowa do słowa.

Ailith Ingart

Spojrzała na jedenastolatkę spode łba i uniosła brew (nieistotne, którą konkretnie).
- A jak tak, to co?

Lucy D. Vivian · Gość

Lucy mlasnęła cicho. Zastanawiała się chwilę.
- To masz okropny gust? Babranie się w maśle. Obrzydliwość. To jak pójść do łóżka z... no, z... z - zastanawiała się dłużej - Z moim ojcem na przykład.
Chciała użyć wyrazistego przykładu, nieważne, co sądziła o tym sama.