Korytarzyk

Perpetua Scout

Licząc stopnie schodów, wskakiwała na kolejne, aż się zatrzymała, potrząsnęła głową, przeszła dalszą drogę już normalnie - jak na Ślizgonkę przystało i weszła przez uchylone drzwi, sama nie wiedząc po co.

Fabia Alderazzi

Samotnie szła przez zimny korytarz. Nie ubrała się zbyt ciepło, więc odczuwała bardzo ten chłód, który bez przerwy dawał o sobie znać. Codziennie dźwiganie takiej torby było męczące, nawet dla niej. Nie przejęła się wysiłkiem tylko szła dalej. Wreszcie otworzyła potężne drzwi...

Ian Murray

Ian, pozostawiwszy za sobą Fabię i skonsternowaną cyniczkę, zbiegł ze schodów.

Perpetua Scout

Perpetua przez chwilę obserwowała chłopaka, zastanawiając się, czy aby się nie wywróci. Jednak już po chwili uciekł jej z oczu, pozostawiając ją w stanie roztargnienia. Szybko jednak wróciła do normalnego stanu, zagłębiła się w świecie marzeń i omal sama się nie wywróciła. Prychnęła. Opanuj się, pomyślała, schody to naprawdę żadna przeszkoda.

Leah Lullietus

Właściwie, nei lubiła pisać listów. Wlaściwie, nie lubiła też sów i ich odchodów. Właściwie, nienawidziła Sowiarni.
A jednak tam szła. Miała zamiar napisać dwa słowa do ciotki. Takie "Jestem. Jeszcze żyję. Leah." Nic specjalnego, bo i osoba niespecjalna.
Korytarzyk przeszła szybko, żeby mieć już to za sobą.[/img]

Sheena Sargeant

Sheena przeszła przez korytarzyk trzymając mugolski długopis i kilka kartek.

Namrael Vivian

Stuk. Stuk. Buty dzwoniły o kamienne schody. Namrael zmierzal powoli w górę, pochłonięty rozmyślaniami. Zatrzymał sięprzy jakimś oknie i zapatrzył się na krajobraz.

A tam. Nie ma co tu sterczeć z góry lepszy widok. Ruszył po schodkach...

Sheena Sargeant

Schodziła na dół powoli, czekając aż Ślizgon ją dogoni i zaczenie rozmowę.

Namrael Vivian

Ślizgon dogonił, owszem, całkiem prędko. Ale rozmowy nie zaczął. Tylko szedł obok, otwierając przed Sheeną drzwi i uśmiechał się, zerkajac na nią co jakiś czas.

Aisling Biteford

Iskierka powoli schodziła po kamiennych schodach. Nagle zatrzymała się, widząc przed sobą jakiegoś chłopaka i dziewczynę. Rozpoznała chłopaka. To ten... - zastanawiala się - no! Namrael? Jakoś tak, chyba...
Stała przez chwilę, przyglądając się parze. Machnęła rękę i wesoło ruszyła w dół. Tylko się nie przejmować... Przecież mi nic nie zrobią, nie?
Minęła ich, po czym puściła się biegiem przed siebie.

Nelly Davies

Przebiegła przez korytarzyk, przeskakując co dwa stopnie. Lubiła schodzić po schodach- nie męczyła się przy tym tak, jak przy wchodzeniu. W mig pokonała korytarzyk i pobiegła w stronę biblioteki.

Michelle Johnson

Przez korytarzyk przemknęła się postura czarnowłosej dziewczyny. Szybko przeszła przez dużą ilość schodków, po czym zniknęła za drzwiami sowiarni.

Jeanne Monkson

Jeanne szłap owoli poschodkach prowadzących do sowierni. Rzadko chodzi wysyłać listy, nie było takiej potrzeby. Otworzyła drzwi i weszła do wnętrza.

Perpetua Scout

Jak ostatnio wchodziła po schodach niezbyt wiedząc po co. Co jednak nie zmienia faktu, że wchodziła.

Aisling Biteford · Wysłany: Pon 20:24, 05 Mar 2007 Temat postu:

Usiadła na schodach i jeszcze raz przeczytała list.

Kochana Mamo (i ty Tato, choć pewnie czytasz teraz gazetę i wcale nie obchodzi Cię, że jakaś szara sówka przyleciała właśnie z listem od Twojej młodszej córki)!

Nie chcę dzisiaj pisać o niczym ważnym. Tylko tyle, że Was kocham, tęsknię i czekam na kolejną paczkę z pasztecikami. Właśnie... Charley powiedziała mi, Mamo, że jesteś na pewno bardzo fajna. W Trzech Miotłach, kiedy poczęstowałam ją Twoimi pasztecikami dyniowymi. Miło, prawda? Też tak sądzę. (Czy mogłabyś mnie kiedyś nauczyć piec ciasteczka, Matulu?)

Co do Leah... U niej chyba wszystko w porządku, ale nie chciała nic od siebie dodawać.

I nie patrz tak na swą żonę, Tato, to nie jej wina, że nie umiem... Nieważne zresztą. Opowiem kiedyś, a może to "kiedyś" będzie później? Wtedy, gdy wszystko "teraz" będzie tylko nic nie znaczącą błahostką?

Kocham Was, całuję i błagam o pieguski (i nie tylko).

Nie podpisała się. Aisling nigdy nie podpisywała się pod listami.
Wpatrywała się teraz w pergamin, nie wiedząc za bardzo co ze sobą zrobić.