Pomarańczarnia

Amelia Hammett

- Sama chciałabym na czymś grać - odparła. - I chyba żałuję, że nikt mnie do tego nie zmuszał. - Odgarnęła grzywkę z twarzy i zerknęła na dziewczynę kątem oka. - Zainteresowania? Uwielbiam klatwy, herbatę. Jestem śpiochem. Lubię noc, gwiazdi i te sprawy... - Zamyśliła się, znów spoglądając w górę.
Tak, Amelia była cholerną romantyczką. Jednak nie powiedziała jej nic, czego nie mogłaby sama zaobserwować.

Natalie Hepburn

- To koniecznie musimy się wybrać kiedyś przenocować na wieżę... - mruknęła Natalie.
Spojrzała na dziewczynę niepewnie.
- Chyba jednak nie chciałabyś być zmuszana - stwierdziła. - Wierz mi.

Amelia Hammett

- Już spałam raz. I chętnie powtórzę - powiedziała z uśmiechem. - No dobra, nie chciałabym - odparła, marszcząc nos. - Ale to nie zmienia faktu, że grać bym chciała.

Natalie Hepburn

- Skombinuj pianino, to cię nauczę - powiedziała Natalie i zaśmiała się cicho.
Między drzewami z dojrzewającymi na nich pomarańczami czuła się niewysławialnie wręcz dobrze.
Uśmiechnęła się szeroko i błogo, przymykając oczy.

Amelia Hammett

- A od czego są zaklęcia? - odparła, odracając głowę w jej stronę z półuśmieszkiem. - Powiedz kiedy to znajdziemy jakąś starą salę, żeby nikt nie ogłuchł.
Chyba mówiła poważnie. Bo w życiu nie grała na pianinie.

Natalie Hepburn

Otworzyła, a zaraz potem zamrugała ze zdziwieniem oczyma.
- No, tak - mruknęła. - Rzeczywiście.
Wzruszyła ramionami.
- Mnie to obojętnie, mogę nawet i teraz zacząć cię uczyć.
Uśmiechnęła się szeroko.
- I na pewno nikt nie ogłuchnie, zapewniam cię.

Amelia Hammett

- O nie, nie, teraz to raczej nie. Jeszcze by pomarańcze pospadały i gdzie bym potem przychodziła? - Zrobiła ruch dłonią, jakby demonstrując spadający owoc. Po chwili jednak podniosła się z ziemi do pozycji siedzącej.
- Dam ci zatyczki do uszu. Bo potem sama nie będziesz mogła grać bez słuchu.

Natalie Hepburn

Roześmiała się głośno.
- Przesadzasz - powiedziała, nadal się śmiejąc. - Nie pospadają ani pomarańcze, ani ja nie stracę słuchu. Od pojedynczego dźwięku bębenki nie pękają, w końcu. A ja na razie uczyć cię będę niejakich podstaw, czyż nie?
Usiadła, odgarniając włosy z czoła, bo większość zdążyła wyplątać się już spod kitki i westchnęła głęboko.
- Może w niedługim czasie zagrasz Chińczyka - mruknęła, drapiąc się po brodzie. - I trzeba popracować nad twoją postawą, moja droga. Musisz mieć w miarę proste plecy, a teraz trochę się kulisz. Jeździsz konno? Tam też tego wymagają chyba.
Spojrzała na swoje umaziane pastelami dłonie.

Amelia Hammett

- Nie kulę się - zaprotestowała, choć niezbyt stanowczo. Może w stresujących sytuacjach. A takie zdarzały się jej trochę za często, ale jakoś nie chciała się do tego przyznać. - Nie, nie jeżdżę konno. Przecież wiesz - wywróciła oczami, na wspomnienie pewnej przejażdżki, którą Natalie powinna bardzo dobrze pamietać.

Natalie Hepburn

Zaśmiała się cicho.
- Boję się koni - przyznała. - Są zbyt nieobliczalne, zbyt mądre, zbyt złośliwe...
Zmarszczyła nos.
- Może nie kulisz, ale lekko garbisz - powiedziała. - Zwróć na to uwagę.
Westchnęła.
- Moja nauczycielka zawsze powtarzała, że postawa to pół sukcesu. Weszło w krew widocznie...

Amelia Hammett

Jakoś się wyprostowała. Chyba nawet nieświadomie.
- Nie wyglądałaś wtedy jakbyś się bała - zauważyła, uśmiechając się lekko. Może z powodu drugiego jeźdzca?

Natalie Hepburn

- Bałam się - mruknęła. - Ale Ian mnie trzymał, więc było w miarę w porządku. Chociaż miałam ochotę uciec gdzie pieprz rośnie, szczerze mówiąc.
Spojrzała na Amelię spod rzęs.
- Nie myśl sobie za dużo - ostrzegła nagle.

Amelia Hammett

- Ja nic nie myślę - Uniosła ręce w obronnym geście. Jednak nadal się uśmiechała. Jakiś taki nieamelkowaty. - W końcu to tylko Ian. - To 'tylko' brzmiało tak jakoś dziwnie. Bo widziała kłótnię o perły. I była na uczcie.

Natalie Hepburn

- Tak, to tylko Ian - powiedziała nagle nieco piskliwym głosem.
Odchrząknęła i zmrużyła oczy.
- Czyżbyś wiedziała coś, o czym nie wiem, że wiesz? - zapytała.

Amelia Hammett

- To zależy co masz na myśli - powiedziała, opierając się ponownie o pień. Ale nie spuszczała oczu z dziewczyny. Wiedziała? Może się domyślała.